Bóg: Dobry Ojciec - J 17,11b-19 i Dz 20,28-38

Opublikowano: 20 maj 2015

Odsłony: 4727

W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie (J 17,11b-19).

Czytaj więcej: Bóg: Dobry Ojciec - J 17,11b-19 i Dz 20,28-38

Św. Andrzej Bobola SJ - patron jedności

Opublikowano: 16 maj 2015

Odsłony: 6630

Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś (J 17, 23).

Czytaj więcej: Św. Andrzej Bobola SJ - patron jedności

Rekolekcje dla mężczyzn

Opublikowano: 5 maj 2015

Odsłony: 3643

Oto wszystko czynię nowe - J 19,25-27

Opublikowano: 2 maj 2015

Odsłony: 4065

Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie (J 19,25-27).

Czytaj więcej: Oto wszystko czynię nowe - J 19,25-27

Bóg jest światłością! - 1J 1,5-2,2

Opublikowano: 29 kwiecień 2015

Odsłony: 9859

Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności. Jest w nas wiele lęku z powodu grzechów, które popełniamy. Pierwszy lęk wynika z tego, że uznajemy siebie za złych dlatego, że jest w nas grzeszność, że grzeszymy. Potępiamy i przekreślamy siebie z powodu własnej niedoskonałości. To taki ludzki sposób „poradzenia” sobie ze złem, które w nas jest. Jednak przysparza nam on kolejnych zranień. Już nie tych wywołanych przekroczeniem przykazań. Gdy zgrzeszymy pojawia się jeszcze większa pokusa: pokusa odrzucenia samych siebie. Odsuwamy się od siebie, gardzimy sobą. Ranimy siebie bo w chwili, gdy najbardziej potrzebujemy miłości – wtedy najbardziej jej sobie odmawiamy.

Czytaj więcej: Bóg jest światłością! - 1J 1,5-2,2