Przyprowadzono do Jezusa niemowę opętanego. Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały: „Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu”. Lecz faryzeusze mówili: „Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy”. Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Mt 9, 32-38).

* * *
Zły duch nie pozwala mówić człowiekowi, którego opętał. Czyż nie jest podobnie z nami? Nie chodzi mi o bycie opętanym w spektakularny sposób, ale bycie związanym przez złego ducha w taki sposób, że nie korzystamy z mowy w taki sposób, żeby była świadectwem. A co za tym idzie, by była inspiracją do pójścia za Jezusem, a może nawet stania się Jego robotnikiem. Mateusz nie jest przypadkowy. Wyraźnie łączy ze sobą uzdrowienie z niemoty i prośbę o nowych robotników na żniwo. Jak bardzo dziś potrzeba dobrej, zdrowej mowy, która by wychodziła z naszych ust i inspirowała innych do czynienia dobra. Do pójścia w życie drogą sakramentu małżeństwa, kapłaństwa lub życia konsekrowanego. Po prostu do pójścia drogą świętości.