Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon . Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: W Betlejem judzkim, bo tak napisał Prorok: A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela. Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon. Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do swojej ojczyzny (Mt 2,1-12).

* * *

Jezus objawia się dziś światu jako Król. Świadczy o tym pokłon Trzech Króli, którzy w maleńkim dziecku uznają nowonarodzonego króla żydowskiego, choć zewnętrznie nic o tym nie świadczy. Ale gdzie jest król tam jest i dar. Magowie przynoszą złoto, kadzidło i mirrę. Ty i ja stajemy dziś przed królem. Bez złota, kadzidła czy mirry. W zasadzie z pustymi rękoma. Ale chyba nie o takie dary chodzi Jezusowi. Dziś Król królów przypomina, że największym darem dla Niego jesteś... Ty sam! Największym darem, jaki możesz Mu ofiarować jest Twoje serce. Największym darem dla Niego może być Twoje zaproszenie: Jezu, zamieszkaj we mnie! Niech ten dar przyjmie dziś konkretną formę: uśmiechu dla drugiego człowieka, przebaczenia czy innego gestu życzliwości. A może chwili osobistej modlitwy. Nie musi być wielki, bo najważniejsze by został złożony z ufnością i wiarą.