To chyba jeden z tematów w naszych relacjach z Bogiem, który wywołuje w nas najwięcej zakłopotania. Każdy z nas nosi pewien obraz tego, co i w jaki sposób Bóg nam oznajmia. Możemy na przykład być przekonani, że skoro Bóg jest taki niedostępny, to pewnie jako ktoś wszechwiedzący wie bardzo dobrze, co jest dla nas w życiu najlepsze. Wie, że powinniśmy założyć rodzinę, wyjść za mąż lub się ożenić z tą lub inną osobą. Wie, że powinniśmy w danej sytuacji zachować się tak, a nie inaczej. Wie, że powinniśmy pracować w tej a nie innej firmie. Itd. itd. Lista powinności, które powinniśmy spełnić jest długa. Tyle, że Bóg to wszystko wie i wcale nie spieszy się z tym, by swoją wiedzą podzielić się z nami. Cóż za potworny bóg! Nie, nie pomyliłem się! Specjalnie napisałem potworny, bo przecież z kimś takim kto wie, a nie powie trudno się żyje. A po drugie taki bóg nie jest Bogiem, przynajmniej dla mnie, bo gdzie tu miejsce na miłość. Weź człowieku i trudź się: odgaduj teraz o co bogu chodzi, jakie są jego plany i jak masz je zrealizować. Nie wierzę w takiego Boga, który bawi się z nami w kotka i myszkę, który wie, ale mi nie powie, który wie i być może w swej wielkiej łaskawości odkryje przede mną skrawek czegoś, co wcześniej dla mnie zaplanował.
Ja w takiego boga nie wierzę. Wierzę w Boga, którego wolą dla mnie na dziś i na całe moje życie jest to, bym był szczęśliwy, radosny pełen pokoju. I tyle! Koniec kropka. Ot, cała wola Boża! Tylko tyle? - zapytasz. Jeśli tak stawiasz pytanie, to ciekawe ile dla Ciebie znaczy poczucie szczęścia, pokoju i radości. Czyżby to było za mało? Tak, tylko tyle i aż tyle. Bóg jest dla mnie jak kochający ojciec i kochająca matka. Oni nie nakazują mi: powinieneś zrobić to czy tamto. Nie mówią: powinieneś wybrać te studia, zakochać się w tej dziewczynie lub teraz posprzątać swój pokój itd. Nie! Gdyby tak było, to gdzie w tej relacji byłoby miejsce na wolność i miłość, na zaufanie przede wszystkim? Wierzę w Boga, który mi ufa. Który pragnie dla mnie tylko jednego: abym był szczęśliwy, a jak do tego dojdę, to już zależy ode mnie. Oczywiście trzeba dobrze zrozumieć na czym polega szczęście. Ono nigdy nie polega na przekraczaniu przykazań. Nigdy swego dobra nie zbuduję kosztem dobra drugiego człowieka. Wręcz przeciwnie: na korzyść drugiego czyli będę mógł poczuć się szczęśliwy, gdy pomogę drugiemu stać się szczęśliwszym.

Wierzę w Boga, który nie każe mi o tej dokładnie godzinie znaleźć się dokładnie w tym miejscu i zrobić dokładnie taką rzecz. Mój Bóg mnie kocha, ufa mi, powierza mi ziemię, daje mi życie bym się nim cieszył, daje mi rozum bym myślał, daje mi serce bym czuł i bym ostatecznie w oparciu o to wszystko decydował i wybierał. Mój Bóg jest tak bardzo pokorny w relacji ze mną, że to, co uznam za dobre, a co nie sprzeciwia się przykazaniom, On uzna za swoją wolę. Moją wolę może uznać za swoją! To jest mój Bóg.

A jaki jest Twój Bóg?

Zatrzymaj się. Popatrz w swoje serce. Zobacz co czuje, gdy myślisz o bogu, który Cię zmusza, przy którym powinieneś. I popatrz w swoje serce jeszcze raz. Zobacz co czujesz, gdy myślisz o Bogu, który Ci ufa i wierzy Tobie i chce Cię wspierać w Twoich dobrych pragnieniach i marzeniach.

Jakże wygodna jest dla nas ta pierwsza koncepcja boga, przy którym powinniśmy. Jakże łatwo jest nam się wtedy rozgrzeszyć, gdy pojawią się pierwsze trudności na drodze realizacji woli Bożej: widocznie bóg tego nie chciał! Jakież to wygodne i jakie smutne! A czego chce Bóg? Chce byś w wolności już tu na ziemi budował królestwo Boże. Ono nie może opierać się na przymusie, ale na pragnieniu: Jeśli chcesz pójść za mną... Jeśli chcesz...