Opublikowano: 20 maj 2013

Odsłony: 11476

Bardzo częstym problemem osób poszukujących wsparcia duchowego jest problem skrupułów. Pierwszym odczuciem, którego doświadczam w spotkaniu z takimi osobami jest współczucie. Najczęściej są to bowiem osoby, które same sobie zadają ból i cierpienie. Czym jest zjawisko skrupułów, które potrafi unieszczęśliwić czasem na całe życie? Zanim przyjrzymy się temu bliżej warto przypomnieć, że św. Ignacy Loyola, założyciel jezuitów, sam cierpiał na tę duchową chorobę.

Czytaj więcej: Po prostu jeździj! - czyli jak radzić sobie ze skrupułami

Opublikowano: 25 kwiecień 2013

Odsłony: 13094

Na jednej z uniwersyteckich auli, profesor filozofii stanął przed swoimi studentami i położył przed sobą kilka przedmiotów. Kiedy zaczęły się zajęcia, wziął spory słoik i wypełnił go po brzegi dużymi kamieniami. Potem zapytał studentów, czy ich zdaniem słój jest pełny, oni zaś potwierdzili.

Wtedy profesor wziął pudełko żwiru, wsypał do słoika i lekko potrząsnął. Żwir oczywiście stoczył się w wolną przestrzeń między kamieniami. Profesor ponownie zapytał studentów, czy słoik jest pełny, a oni z uśmiechem przytaknęli.

Czytaj więcej: Kamienie, żwir, piasek i... piwo :-)

Opublikowano: 10 kwiecień 2013

Odsłony: 10927

George Gray

Oglądałem wiele razy
wycięty dla mnie marmur:
łódź ze zwiniętymi żaglami spoczywająca w porcie.
Przedstawia ona jednak nie kres mego życia,
ale to, czym było moje życie.
Bowiem miłość stanęła przede mną, a ja przestraszyłem się rozczarowań,
nieszczęście pukało do drzwi, a ja bałem się otworzyć,
ambicja wołała mnie, a ja nie przyjąłem ryzyka,
choć pragnąłem, aby życie moje miało sens.
Teraz wiem, że musimy podnieść żagiel
i chwytać wiatry przeznaczenia,
dokądkolwiek pędzą łódź.
Nadając życiu sens ryzykujemy szaleństwo,
lecz życie bez sensu jest męką niepokoju i niepewności -
jest łodzią tęskniącą do mórz, a przelękłą.

Czytaj więcej: O łodzi tęskniącej do mórz...

Opublikowano: 24 marzec 2013

Odsłony: 9256

Ktoś mocno zaczął walić do drzwi.
Przestraszyłem się.
Przecież nikogo się nie spodziewałem.
Walenie narastało.
Przeradzało się w głuche dudnienie,
i napełniało cały dom.
Spokój pierzchł.
Nie mogłem się nigdzie schronić przed hałasem i niepokojem.
W końcu podjąłem decyzję:
otworzę drzwi, ktokolwiek za nimi jest.
Gdy to zrobiłem
zobaczyłem za nimi przestraszony i skulony... lęk.
Nagle zrobiło mi się go żal.
Zrozumiałem, że nie znalazł nikogo,
kto chciałby go wysłuchać.
Zaprosiłem go do środka.
Gdy wszedł ku memu zaskoczeniu zrobiło się cicho.
Usiedliśmy naprzeciw siebie.
Zaczął opowiadać mi o sobie.
Słuchałem z uwagą, bez przerywania.
Miał tyle do powiedzenia!
A gdy już wszystko opowiedział
uśmiechnął się jak dziecko:
pogodnie i przyjaźnie.
Teraz już wiem, że gdy do moich drzwi
wali głośno niespodziewany gość
to najlepszym, co mogę zrobić
jest wpuścić go
i pozwolić mu mówić.

Opublikowano: 21 marzec 2013

Odsłony: 2715

Przemieniamy z Tobą ziemię w niebo.
W białą szatę stroisz cały świat.
Po ogrodach leżą kopy śniegu.
To nie zima, anioł zgubił pióra swe :-)

Pieśn jedności