Opublikowano: 30 maj 2019

Odsłony: 1434

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie (Mt 11, 28-30).

Do Boga
Ciekawe, że receptą Boga na nasze szczęście, nasze odciążenie jest… wybranie drogi w stronę Stwórcy: „Przyjdźcie...”. Gdy przyglądamy się historii Adama i Ewy w Raju widzimy, że ich dramat pogubienia się i poranienia rozpoczął się właśnie od tego, że wybrali inny kierunek. Odwrócili się do Boga. Często zadaję sobie pytanie: Dlaczego Pierwsi Rodzice nie porozmawiali z Bogiem o tym, co usłyszeli od szatana? Dlaczego nie przyszli z tym do Niego? Być może, a raczej na pewno, szatan tak konstruuje swoją pokusę, że z miejsca wykluczamy opcję podzielenia się z kimś innym tym, co usłyszymy od niego. Charakterystyczną cechą rodzin patologicznych, różnych chorych zachowań jest to, że zło próbuje pozostać w ukryciu. Słynne stwierdzenie: „Nie mów o tym nikomu” oznacza tak naprawdę zawarcie wiążącego układu z szatanem: „Tylko ja (szatan) chcę mieć na Ciebie wpływ. Słuchaj mnie!”. Brzmi to przerażająco? Tak, bo takie w rzeczywistości jest. Chociaż my próbujemy tego nie widzieć. Warto uświadamiać sobie, że jeśli Bóg ma wobec nas Plan Miłości, to podobnie swój plan ma także zły duch. Analogicznie trzeba by go nazwać planem nienawiści, planem śmierci. Bóg przychodzi(!) do nas z propozycją życia: miłości, nadziei, pokoju. Zły duch przychodzi do nas z propozycją, która tylko pozornie ma coś z miłości, nadziei i pokoju, a w rzeczywistości jest popchnięciem nas w stronę miłości własnej, przekonania że jakoś to będzie i zachętą do szukania świętego spokoju.
Widzimy jak ważne są nasze decyzje. Przede wszystkim te, w których decydujemy o kierunku naszego życia. Nie ma prawdziwego życia bez Boga. W Raju jest to ewidentne: Jak długo człowiek zachowuje przykazania i pozostaje w łączności z Bogiem, który się przechadza i mówi do ludzi, tak długo trwa stan szczęścia i harmonii. Kiedy tylko człowiek obiera kierunek przeciwny wszystko się wali.

Czytaj więcej: Przyjdźcie... do Mnie!

Opublikowano: 29 marzec 2019

Odsłony: 1726

Witam, tym razem chciałbym podzielić się konferencją, którą wygłosilem do uczestników Rekolekcji w życiu codziennym w Poznaniu, w Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej 24.03.2019 organizowanych we współpracy ze Wspólnotą Życia Chrześcijańskiego.

Pełny link do materiału: https://youtu.be/2p_pUluVKWk

Opublikowano: 20 luty 2019

Odsłony: 1489

Opublikowano: 28 październik 2018

Odsłony: 3803

Opublikowano: 31 lipiec 2018

Odsłony: 2721

Św. Ignacy Loyola (1491-1556) opisując swoje życie w Autobiografii w pierwszym zdaniu pisze tak: „Aż do dwudziestego szóstego roku życia był człowiekiem oddanym marnościom tego świata” (Autobiografia 1). Każdy z nas ma pragnienia. To Bóg-Stwórca złożył w nas przede wszystkim pragnienie Jego samego. Św. Augustyn wyraził to w znanym zdaniu: „Stworzyłeś nas Boże dla siebie i niespokojne jest nasze serce, dopóki nie spocznie w Tobie”. Podobnie mówi też św. Ignacy Loyola: „Człowiek jest stworzony, aby Boga swego Pana chwalił, czcił i Jemu służył (Ćwiczenia duchowe 23). Taka jest nasza antropologia: pochodzimy do Boga i szczęściem dla nas jest odnaleźć się w Bogu i przy Bogu. Odnaleźć się po prostu w dziecięcej i synowskiej relacji z Nim. Odkryć, że jest naszym Przyjacielem.
I chodź dobrze o tym wiemy, to okazuje się, że zazwyczaj szukamy zaspokojenia naszego nieskończonego pragnienia Boga w rzeczach skończonych. Tak, jak św. Ignacy Loyola, którego życie przez pierwsze dwadzieścia sześć lat w żaden sposób nie przypominało życia świętego, starał się zaspokajać swoje wielkie pragnienia w niewłaściwy sposób: poprzez poszukiwanie sławy na polu bitwy, przez poszukiwanie uwagi i koncentracji innych osób na sobie wikłając się w romanse, poprzez zaspokajanie swoich żądz – szukając szczęścia w przyjemnościach.

Czytaj więcej: Na Świętego Ignacego