Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim" (Mt 5, 17-19).
* * *
Droga do Królestwa Niebieskiego wiedzie przez dwie postawy. Pierwszą z nich jest poznawanie Prawa Bożego. Uczymy się go od naszych rodziców, wychowawców - naszych pierwszych kierowników duchowych, a potem dalej na katechezie, we wspólnotach wiary, przez lekturę duchową, rekolekcje itd. Ale sama wiedza nie wystarcza. Potrzebna jest i druga postawa: to ugruntowywanie tej wiedzy i przekładanie jej na konkretne postawy życiowe. A także uczenie się ponoszenia ofiar z powodu zachowywania tychże zasad. Bo dobro kosztuje. Ta druga postawa to mądrość pochodząca już nie tyle z samej głowy, co przede wszystkim z serca. Jest mądrość wynikająca z wiedzy i jest mądrość wynikająca z praktyki czyli z tego, że coś przestaje być dla nas tylko zewnętrznym przepisem, a staje się czymś moim, własnym.
Nawet jeśli dziś widzę, że nie mogę się zgodzić ze wszystkim, w co teoretycznie wierzę, to może warto dać szansę sobie i Duchowi Świętemu, że kiedyś stanie się to moje. Że pewnego dnia odkryję wartość i moc wierności dobru w poszczególnych obszarach mego życia, choć dziś tego nie czuję, nie rozumiem. Bóg jest miłośnikiem procesu. Pozwala nam błądzić, jest przy tym z nami. Towarzyszy nam, nie odrzuca nas nawet wtedy, gdy jesteśmy pogubieni, choć my sami być może tego jeszcze nie zauważamy.
Bardzo wiele z Prawa Bożego możemy uczynić swoim, zinternalizować wtedy, gdy... uczymy innych. Wtedy uczymy się najwięcej! Nie mówmy więc do Boga czy drugiego człowieka: jeszcze nie umiem wszystkiego, żeby móc się zaangażować w to, czy tamto. Miejmy zaufanie do Boga, że w drodze nauczymy się najwięcej. Że On zatroszczy się o nasze zrozumienie i nasze dorastanie. Dajmy Mu tylko szansę podejmując to, do czego nas dziś zaprasza.