W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim? On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie (Mt 18, 1-5. 10).

* * *

Widzimy, że uczniów opanowała pokusa stosowania miary wielkości świata ludzkiego do mierzenia własnej wielkości w oczach Boga.

Oszacować siebie – jaką miarą? Robimy to przecież codziennie! Czy pytam się Boga o moją wartość? O to kim jestem… w Jego oczach, co dla Niego znaczę?

Miara jaką używam wobec siebie jest także miarą którą przykładam do innych – tak łatwo jest zranić drugiego człowieka wypowiadając się o nim przez pryzmat tylko tego, co widoczne. Znacznie więcej o nim nie wiem niż wiem! Drugi człowiek jest jak góra lodowa: to, co widać to tylko niewielka cząstka w pórwnaniu z tym, co niewidoczne dla oczu. Zawsze pozostanie tajemnicą. I okazuje się to prawdą. Jakże często w chwilach prób zawodzą ci, którzy wydawali się silni. I jakże niespodziewanie okazują się wiernymi i wytrwałymi do końca ci, którzy wydają się mieć naturę dziecka.

Nie zapominajmy, że bycie dzieckiem Bożym jest źródłem wielkiego pokoju serca i ogromnej siły wewnętrznej. Warto wspomnieć choćby św. Teresę od Dzieciątka Jezusa. A w dzisiejsze wspomnienie Świętych Aniołów Stróżów może warto pomyśleć o tym, że nasze dziecięctwo jest dla Boga tak wielkim skarbem, że postanowił dać każdemu z nas anioła stróża, by troszczył się o nie: by nie umarło w nas wspaniałe dziecko Boże, ale by dawało nam codziennie siły do życia.