Jezus ukazawszy się Jedenastu powiedział do nich: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie". Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły (Mk 16, 15-20).

* * *
Posyłając swoich uczniów na cały świat, Jezus zleca im dwie posługi. Po pierwsze by głosili słowem Dobrą Nowinę o zbawieniu. Ta prawda wydaje się wielu z nas banalna i oklepana. Wystarczy jednak przypomnieć sobie przykre, raniące słowo, które kiedyś przed laty usłyszeliśmy być może od kogoś nam bliskiego. Jaki uraz w nas spowodowało. Jak wielką moc ma słowo. Ono nas stwarza lub rani. Twoje słowo ma moc! Możesz słowem podnieść drugiego człowieka lub go przewrócić! Zobacz, jak bardzo nadstawiasz uszu na dobre słowo o sobie! Każdy z nas potrzebuje rozumieć i widzieć w co wierzy - nazywamy to ortodoksją.

Drugą posługą uczniów Jezusa jest bycie znakiem. Za słowami muszą pójść konkretne czyny i postawy. To one uwiarygodniają słowo, które głosimy. Wiara bez uczynków jest martwa. Św. Ignacy przypomina, że miłość opiera się bardziej na czynach niż na słowach. Praktyka codzienności: wierność, cierpliwość, wytrwałość - to znak tego, w co wierzymy. Nazywamy to ortopraksją.

Prośmy, aby nasze życie było spójne, było jedne. Aby ludzie słyszeli od nas Boże słowa i widzieli dobre czyny w nas. W ten sposób oddajemy chwałę Bogu!