Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: "Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?" Jezus im rzekł: "Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć" (Mt 9, 14-15).

* * *

Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam, że możemy doprowadzić w swoim życiu do paradoksalnej sytuacji: Jezus będzie blisko nas, ale my zamiast skupiać się na Nim będziemy skupiać się na sobie. A konkretnie na naszych praktykach ascetycznych i na ich ilości - „dużo pościmy” – mówią o sobie i faryzeuszach uczniowie Jana.
Jezus zadaje Ci dzisiaj pytanie: „Czy chcesz się smucić, choć jestem blisko Ciebie?”. Czy tak postawiona kwestia postu oznacza, że mamy odrzucić praktyki ascetyczne? Żadną miarą! Są potrzebne, jak najbardziej! Pomagają zapanować nad naszymi apetytami i pożądaniami, które nie zgadzają się z wyznawanymi przez nas wartościami. I Jezus odpowiada: „Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć”. Zobacz, co mówi: „a wtedy będą pościć”. Nie mówi: „a wtedy będą się smucić”!
My wiemy, że nasz Pan jest z nami i jest blisko: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). Nie ma więc sensu się smucić. Ale jest sens pościć wiedząc, że to jest droga, by jeszcze mocniej odkryć obecność Jezusa w naszym życiu. Usunąć w ten sposób wszystko, co nam Go przesłania. Wszystko to, co w gruncie rzeczy choć takie smaczne, przyjemne i w dużej ilości to jednak zaspokaja tylko nasze zmysły pozostawiając po sobie niesmak i smutek. Bo dusza dobrze wie, że takie namiastki nie są w stanie jej zaspokoić. Bo czuje, że to, czego naprawdę szuka to jej Pan i jej zbawienie.
Niech podejmowane przez nas praktyki pokutne zachowają nas od wyrządzania sobie szkody, a pomogą odzyskać wielki głód Boga, a w ten sposób uwrażliwią nas na rozpoznawanie Go przychodzącego codziennie choćby w Eucharystii.