Jezus opowiedział tłumom taką przypowieść: "Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją" (Mt 13, 44-46).

* * *
Gdy słyszałem wcześniej tę przypowieść to zastanawiałem się dlaczego człowiek, który znalazł skarb po prostu go ze sobą nie zabrał. Przyszła mi kiedyś taka odpowiedź: bo ten skarb jest zbyt wielki, żeby go tak po prostu zabrać. Jest on tak wielki, że trzeba dać wszystko, co się ma by móc go posiąść. I tak właśnie jest w naszej relacji z Bogiem. Bóg jest skarbem, który możemy posiąść dopiero wtedy, gdy zdecydujemy się dać z siebie wszystko, nic dla siebie nie pozostawiając. Ale działa to również i w drugą stronę! Bo przecież Bóg dał wszystko, dał swego Jednorodzonego Syna, aby nas zdobyć, aby nas do siebie przyciągnąć.

Okazuje się, że w świecie jest dla nas ktoś jedyny, kogo nikt ani nic nie może zastąpić - to Bóg. I podobnie na odwrót. Bóg tak stworzył świat, że masz w nim jedyne i niepowtarzalne miejsce, nikt Ciebie nie może w nim zastąpić. Wygląda na to, że Bóg zaprasza nas do relacji wyłączności i jedyności. Ty jesteś dla Niego jedyny i wyjątkowy. I On chce takim pozostać dla Ciebie.

Taką drogą szedł właśnie św. Ignacy Loyola. Bo taka jest droga świętości: dać siebie całego Stwórcy, a co za tym idzie, dać siebie całego drugiemu człowiekowi.

Dlatego na zakończenie Ćwiczeń duchowych św. Ignacy Loyola modli się:

Zabierz, Panie, i przyjmij całą
wolność moją, pamięć moją i rozum,
i wolę moją całą,
cokolwiek mam i posiadam.
Ty mi to wszystko dałeś
- Tobie to, Panie, oddaję.
Twoje jest wszystko.
Rozporządzaj tym w pełni
wedle swojej woli.
Daj mi jedynie miłość
Twoją i łaskę,
albowiem to mi wystarcza. Amen.