Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim? On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie. Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych (Mt 18,1-5.10.12-14).

* * *

Dobrym pasterzem jest ten, który troszczy się przede wszystkim o najsłabszych. Jezus nieprzypadkowo mówiąc o dzieciach ukazuje obraz dobrego pasterza. Jest nim ten, który umie porzucić troskę o zadbane, silne stado owiec i udać się w drogę za słabą i zbłąkaną.

To zarazem zaproszenie dla ciebie i dla mnie, abyś spotkał się ze swoją słabością, ze swoim zagubieniem. Gdy je w sobie odkryjesz, Jezus będzie mógł cię odnaleźć i przywrócić ci życie. To także zaproszenie, abyś ty sam opiekował się tymi, którzy sami nie umieją zatroszczyć się o siebie.