Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu (Łk 2,41-51).
* * *
Co za wstyd! Nie zrozumieć własnego dziecka! Maryja i Józef nie umieli zrozumieć. I to na dodatek ludzie święci, którzy... czegoś nie umieją! O zgrozo! I co z tym zrobić? Ich świętość nie polegała na nieomylności, na tym, że nie popełniali błędów. Nie! Ich świętość wyraziła się w tym, co opisuje ostatnie zdanie z dzisiejszej Ewangelii: "Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu". W sercu można chować wiele rzeczy: urazy, poczucie winy, wyrzuty sumienia, złość do siebie. Maryja obrała inną drogę: próbę zrozumienia tego, co się wydarzyło. Nie kontemplowała swego niezrozumienia, swego nieporozumienia, czy choćby tego, że nie okazała się w tym momencie dobrą matką - bo zgubiła syna, a potem nie umiała go zrozumieć. Każdy z nas przeżywa pokusę kontemplowania swoich słabości i niepowodzeń. Jeśli się jej poddajemy doświadczamy strapienia i niepokoju. Naszym zadaniem jest kontemplować Boga. Dosłownie znaczy to patrzeć na Boga: "Spójrzcie na Niego a rozpromienicie się radością, oblicza wasze nie zapłoną wstydem" (Ps 34). Zostaw ocenianie siebie, a skup się na Bogu. Wtedy on zajmie się Tobą!