W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić. Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli (Łk 10,21-24).

* * *
Wiara zaczyna się tam, gdzie oko przestaje być tylko zewnętrznym narządem badającym otaczający go świat, narządem, którym posługują się mądrzy i roztropni, by wyciągnąć dla siebie doczesną korzyść. Wiara zaczyna się tam, gdzie oko staje się narządem serca. Gdy patrzymy na świat już nie tyle oceniając, przewidując, pożądając ale patrzymy w duchu Jezusa, który jest jedno z Ojcem.
A jak patrzy Bóg? Jak patrzą Trzy Boskie Osoby? Gdy Bóg stworzył świat i człowieka, zobaczył, że wszystko było bardzo dobre. Bóg ma dobre oczy! Jest kontemplatykiem! A my jesteśmy Jego dziećmi. Mamy oczy po Nim. To prawdziwe oczy, które są oczami serca tak, jak pisze o tym św. Paweł: „Proszę aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy serca tak, byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania" (zob. Ef 1, 17-18).
Ileż razy nasze oczy są nieszczęśliwe z powodu bogactw, czy dóbr, których pragniemy, a których zdobycie niepokoi nasze serca! I na odwrót: ileż pokoju wlewa się w nasze serce, gdy patrzymy na świat jako na dar Bożej Miłości.
Szczęśliwe oczy to takie, które umieją zobaczyć w Jezusie dar Bożej Miłości wobec każdego z nas. Szczęśliwe oczy to takie, które w drugim człowieku potrafią dostrzec bliźniego – nie wroga. To takie, które w najzwyklejszym dniu, jak ten dziś, potrafią dostrzec dar Bożej obecności i działania. To takie, które zwykłą herbatę podaną z miłością uznają za najlepszą herbatę świata.