Jezus powiedział do swoich uczniów: "To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał — aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje" (J 15, 12-16).
* * *
Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Grozi nam niebezpieczeństwo, że nasza wiara pozostanie na poziomie teorii. Możemy wierzyć, że Bóg istnieje, że Jego Synem jest Jezus Chrystus. Możemy nawet wierzyć w Ducha Świętego, którego nie widać i na tym poprzestać. Ktoś trafnie powiedział, że wiara w Boga to zaufanie Bogu. Z kolei autentyczne zaufanie to nie tylko postawa biernego oczekiwania, ale podejmowanie konkretnych czynów. Wynika to z przekonania, że jest coś, co należy do mnie i coś co należy do Boga. Św. Jakub w swoim liście przypomina:
Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: «Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!» - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała - to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie (Jk 2, 14-17).
Dzisiejszy patron św. Maksymilian Maria Kolbe był człowiekiem, który dostrzegał potrzeby innych ludzi i był gotów ich ratować nawet za cenę swego własnego życia. W obliczu okropności obozu koncentracyjnego pokazał, że można przeciwstawić się złu przekraczają swój lęk czy poczucie bezpieczeństwa. Dostrzegł, że jest coś, co może uczynić dla drugiego człowieka i dostrzegł, że Bóg chce go w tym wspomagać.
Oby nasze życie stawało się równie odważne i bezkompromisowe. Prośmy Boga, abyśmy na miarę naszych sił podejmowali nasze własne codzienne wyzwania i przekraczali w tym siebie dla dobra naszych bliźnich.