Jezus powiedział do swoich apostołów: Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie! Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. Gdy was prześladować będą w tym mieście, uciekajcie do innego. Zaprawdę, powiadam wam: Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy (Mt 10, 16-23).

* * *
Po ludzku perspektywa wejścia owiec między wilki wydaje się z góry przegrana. A jednak bramy piekielne nie przemogły wspólnoty owiec, aż do dziś. I jej nie przemogą do końca świata! Dlaczego? Bo owce czerpią swoją moc z Pasterza, który pokonał śmierć. Wilk, choć po ludzku jest silny, jest zdany na samego siebie. Gdy wyczerpią się jego siły, nie ma do kogo się odwołać.

Być owcą znaczy odwoływać się wciąż do Jezusa, szukać u Niego wsparcia i pomocy. Nie tylko w chwilach naszego wyczerpania, ale i na co dzień we wszystkim, co podejmujemy.