A oto znów przemówił do nich Jezus tymi słowami: Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia. Rzekli do Niego faryzeusze: Ty sam o sobie wydajesz świadectwo. Świadectwo Twoje nie jest prawdziwe. W odpowiedzi rzekł do nich Jezus: Nawet jeżeli Ja sam o sobie wydaję świadectwo, świadectwo moje jest prawdziwe, bo wiem skąd przyszedłem i dokąd idę. Wy zaś nie wiecie, ani skąd przychodzę, ani dokąd idę. Wy wydajecie sąd według zasad tylko ludzkich. Ja nie sądzę nikogo. A jeśli nawet będę sądził, to sąd mój jest prawdziwy, ponieważ Ja nie jestem sam, lecz Ja i Ten, który Mnie posłał. Także w waszym Prawie jest napisane, że świadectwo dwóch ludzi jest prawdziwe. (18) Oto Ja sam wydaję świadectwo o sobie samym oraz świadczy o Mnie Ojciec, który Mnie posłał. Na to powiedzieli Mu: Gdzie jest Twój Ojciec? Jezus odpowiedział: Nie znacie ani Mnie, ani Ojca mego. Gdybyście Mnie poznali, poznalibyście i Ojca mego. Słowa te wypowiedział przy skarbcu, kiedy uczył w świątyni. Mimo to nikt Go nie pojmał, gdyż godzina Jego jeszcze nie nadeszła (J 8,12-20).

* * *

Patrząc na siebie lub drugiego człowieka często ulegamy przekonaniu, że wystarczy świadectwo jednego, a dokładnie moje własne. Że wystarczy moje własne patrzenie na siebie lub drugiego. Mój własny osąd. To nieprawda. Potrzebuję Boga, bo widząc siebie lub drugiego popadam w pułapki tylko ludzkiego patrzenia: albo pobłażliwie usprawiedliwiam albo ostro krytykuję i potępiam. To nic innego jak pycha - uwierzyć, że mój własny ogląd jest jedynym i właściwym. Potrzebne jest mi jeszcze świadectwo Boga, który z jednej strony pomaga mi odkryć to, co oddala mnie od miłości: grzech, nałogi, niesprawiedliwe formy relacji z bliźnimi. A z drugiej strony pomaga mi nie potępiać. Wstawia się za mną pomagając mi kochać siebie i drugiego. Pomaga mi uwierzyć, że pozostając grzesznikiem jestem w pełni ukochany. Za tę prawdę zginął Jezus. Zaświadczył o niej wraz z Ojcem, który udzielił Mu siły do tego świadectwa.