Jezus mówił do tłumów: „Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo”. Mówił jeszcze: „Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu”. W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom (Mk 4, 26-34).

* * *
Czy sądzisz, że opisany przez Jezusa proces to jednorazowe wydarzenie? Przecież rolnik co roku dokonuje zasiewu. To proces cykliczny. Bóg nieustannie rzuca w glebę Twego życia nasienie. Choć czasem wydaje się, że nic się nie dzieje. Takim nasieniem rzuconym w glebę Twego serca jest choćby sakrament pokuty i pojednania. Trudno w to uwierzyć, gdy w konfesjonale spotykasz kapłana, który wcale nie wydaje się być empatyczny. Wręcz przeciwnie być może jest nawet szorstki czy nieuważany. Jednak gdy pozwalasz sobie wierzyć, że jest tam prawdziwie obecny Bóg przychodzą owoce. Ziemia Twego serca i duszy wydaje pierwsze plony: pokoju, cierpliwości, wyciszenia, znoszenia codziennych trudności. Możesz nawet czuć się zaskoczony, że tak się dzieje. Że przychodzi pokój i ukojenie. Ty zatroszcz się jedynie o to, by stworzyć Bogu przestrzeń i czas, by mógł rzucić ziarno miłosierdzia w Twe życie, a ono z pewnością wyda plon w swoim czasie.