A uczniowie zapomnieli wziąć chlebów i tylko jeden mieli z sobą w łodzi. Wtedy im przykazał: Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda. Oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chleba. Jezus zauważył to i rzekł im: Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiały macie umysł? Macie oczy, a nie widzicie; macie uszy, a nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy? Odpowiedzieli Mu: Dwanaście. A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków? Odpowiedzieli: Siedem. I rzekł im: Jeszcze nie rozumiecie? (Mk 8,14-21).

Czasy Jezusa i uczniów są dość podobne do naszych, choć może sobie tego nie uświadamiamy. Warto wspomnieć choćby tylko na te: Izraelici żyją w czasach Rzymskiej okupacji. Panuje powszechna bieda. Szerzą się choroby (o czym świadczy choćby ilość uzdrowień, jakich dokonuje Jezus). A i z nami jest podobnie jak z uczniami. Otrzymaliśmy w swoim życiu wiele dobra. Uczniowie widzieli wiele znaków. I co? I nic. Zapatrzeni w przyszłość obawiamy się o zdrowie, boimy się głodu, przykrości, dyskomfortu, zastanawiamy się, czy nie wybuchnie wojna, patrzymy w portfele czy starczy na prąd i gaz...

Rada Jezusa dla nas zawiera się w Jego słowach: Macie oczy, a nie widzicie; macie uszy, a nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy? Św. Ignacy uważał niewdzięczność za największych grzech. Jeśli nie wierzysz w Boga dobroci to, w jakiego boga wierzysz? Kim On jest według Ciebie? Jeśli Twój obraz Boga nie zawiera w sobie Bożej dobroci i miłującej opatrzności to po prostu jest fałszywy. Jeśli wierzysz, że Bóg jest dobry, to niemożliwe, żebyś nie umiał wieczorem wymienić dowodów Jego dobroci. Owszem możemy mieć klapki na oczach, ale możemy je też sobie z nich zdejmować. Nie jesteśmy zdeterminowani. Jesteśmy wolni. Możemy dostrzec dobroć Boga nawet pośród najtrudniejszych życiowych doświadczeń. Trzeba nam się uczyć wdzięczności, która nas ocala, zamiast trwożliwego patrzenia w przyszłość.