Znacznie więcej dobra (Mk 9,38-43.45. 47-48)

Opublikowano: 25 wrzesień 2021

Odsłony: 609

Apostoł Jan rzekł do Jezusa: "Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami". Lecz Jezus odrzekł: "Przestańcie zabraniać mu, bo nikt, kto uczyni cud w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami. Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody. A kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu lepiej byłoby kamień młyński uwiązać u szyi i wrzucić go w morze. Jeśli zatem twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony. I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła. Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie ginie i ogień nie gaśnie" (Mk 9, 38-43. 45. 47-48).

Czytaj więcej: Znacznie więcej dobra (Mk 9,38-43.45. 47-48)

Odwaga bycia nielubianym, Ichirō Kishimi

Opublikowano: 22 wrzesień 2021

Odsłony: 393

Czyta się świetnie! Choć na pewno to nie książka, którą należy przeczytać w jeden wieczór. Raczej wziąć na osobistą medytację. Posiada formę dialogu młodzieńca z mistrzem. Jest zaproszeniem do postawienia sobie pytań o sens i cel swego życia. Zwraca uwagę na zasadniczość dobrze pojętych relacji międzyludzkich oraz ich nieodzowność, która nadaje sens życiu i daje poczucie szczęścia. Przecież każdy z nas chce być szczęśliwy i żyć pełnią życia, ale czy mamy odpowiednie narzędzia do realizacji tego celu? A może wpadliśmy w pułapkę spełniania oczekiwań innych, gubiąc po drodze siebie? Możemy oczywiście być za to lubiani, ale czy naprawdę szczęśliwi? I co znaczy żyć własnym życiem?

Droga powrotna (2020)

Opublikowano: 22 wrzesień 2021

Odsłony: 477

Św. Ignacy Loyola wskazał kiedyś cel Ćwiczeń duchowych: służą do przezwyciężenia samego siebie i do uporządkowania swego życia – bez kierowania się jakimkolwiek przywiązaniem, które byłoby nieuporządkowane. To podstawowa dynamika naszej codziennej walki duchowej: odejść od swego fałszywego ja i zwrócić się ku Bogu, przejść na jasną stronę swojego prawdziwego ja. Film oczywiście nie ma nic wspólnego wprost z Ćwiczeniami duchowymi św. Ignacego, ale jest sam w sobie komentarzem do walki duchowej, którą mamy toczyć.

Pełny link do zwiastuna: https://youtu.be/HfQ7wLUfSlE

Zapuśćcie w Niego korzenie (Łk 6,12-19; Kol 2,6-15)

Opublikowano: 8 wrzesień 2021

Odsłony: 496

Zdarzyło się, że Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą. Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu, przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich (Łk 6,12-19).

Czytaj więcej: Zapuśćcie w Niego korzenie (Łk 6,12-19; Kol 2,6-15)

Oddala się czy się zbliża? (Łk 4,16-30)

Opublikowano: 30 sierpień 2021

Odsłony: 501

Jezus przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana”. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”. A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: „Czy nie jest to syn Józefa?” Wtedy rzekł do nich: „Z pewnością powiecie Mi to przysłowie: "Lekarzu, ulecz samego siebie"; dokonajże i tu w swojej ojczyźnie tego, co się wydarzyło, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum”. I dodał: „Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”. Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się (Łk 4, 16-30).

Czytaj więcej: Oddala się czy się zbliża? (Łk 4,16-30)