Niezaspokojenie, tęsknota, brak - to wszystko może wskazywać na moje wielkie pragnienie Boga. Czy to, co trudne, bolesne - ma pozostać tylko takim, czy może stać się początkiem mojej wędrówki do Boga? Odkrywaniem Boga we wszystkich rzeczach jak mawiał św. Ignacy Loyola. Przytaczam fragment z książki Anselma Gruna OSB, Doświadczyć Boga całym sobą. Teraz kiedy piszę te słowa to uświadamiam sobie jak ważny jest ten tytuł. Całym sobą to znaczy i w tym co dobre i w tym co złe. Jeśli nie umiem doświadczać Boga w tym co trudne, bolesne, raniące to jak mam Go doświadczać w tym co dobre, miłe i przyjemne?

* * *

Gdy przyjrzę się moim zaspokojonym i niezaspokojonym potrzebom w świetle tęsknoty, wtedy wszystko może stać się doświadczeniem Boga. Wtedy człowiek, który mnie kocha, wskazuje mi na miłość Boga. W jego ludzkiej miłości mogę odczuć coś z boskiej nieskończonej miłości. Ale nie będę już przy tym obciążał owego człowieka żądaniem, by mnie nieskończenie kochał. Zatem nie tylko jego miłość, lecz także moje rozczarowanie, że on mnie nie rozumie, że nie czuję jego miłości - może stać się dla mnie miejscem doświadczenia Boga. Bo to właśnie rozczarowanie z powodu ludzi wskazuje mi na Boga. Zamiast użalać się, że drugi człowiek jest tak twardy, mogę jego twardością pogłębić moją tęsknotę za miłością Boga. Wtedy tylko mogę rzeczywiście żyć razem z ludźmi, jeśli w Bogu, a nie w ludziach widzę moją najgłębszą podstawę. Również w pracy zawodowej tylko wtedy reagować potrafię właściwie na sukcesy i niepowodzenia, jeżeli znajdę w Bogu moje najpewniejsze oparcie. Nigdy nie będzie mi dane żyć tylko samym sukcesem. Muszę też radzić sobie w innej rzeczywistości. Jeżeli spojrzę na mój każdy dzień w świetle tęsknoty, to wtedy wszystko stanie się dla mnie miejscem odbicia się ku Bogu. Nie przeskoczę, nie oderwę się od rzeczywistości kolejnych moich dni, ale traktować je będę jako miejsce, które stale wskazuje mi na Boga.