Jezus powiedział do swoich uczniów: „Gdy przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku. To wam powiedziałem, abyście się nie załamali w wierze. Wyłączą was z synagogi. Owszem, nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu. Będą tak czynić, bo nie poznali ani Ojca, ani Mnie. Ale powiedziałem wam o tych rzeczach, abyście gdy nadejdzie ich godzina, pamiętali o nich, że Ja wam to powiedziałem” (J 15,26-16,4a).

* * *
Gdy spotykają nas jakieś trudności czy problemy poszukujemy jakiegoś punktu odniesienia, jakiegoś pocieszenia. Spotykamy zewnętrzne próby pocieszenia: ludzie, którzy znają naszą sytuację często mówią: "Nie martw się, będzie dobrze. Dasz radę!". Dobrze, że takie głosy do nas docierają. Potrzebne jest nam zewnętrzne wsparcie. Ale okazuje się ono niewystarczające, gdyż to, czego poszukuje nasza dusza to Słowo, które ma moc nas umocnić od wewnątrz. Ma tę moc, ponieważ nas stworzyło, co więcej dokonało naszego odkupienia - ofiara Jezusa (Słowa) na krzyżu, pokonało śmierć (Zmartwychwstanie), a teraz rozbrzmiewa w naszym wnętrzu mocą Ducha Świętego - Prawdziwego Pocieszyciela.

Nasi przyjaciele są wielką pomocą na drodze do Boga. Ale największym przyjacielem jest Duch Święty, który mówi do nas w naszym sercu. Przemawia do nas w powiewie łagodnego wiatru i próbuje odbudować w nas całkowite zaufanie do Boga, nawet jeśli po ludzku sytuacja wydaje się być beznadziejna. Zawierzmy naszemu Pocieszycielowi. Dajmy się Mu przekonać. Pozwólmy by ratował nas przed rozpaczą, czarnowidztwem, czy po prostu smutkiem lub snującym się w tle niepokojem. On przynosi życie, bo meszka w nas i chce przywrócić nas do pełnego życia w pokoju serca i radości wbrew temu, co zewnętrznie może nam zagrażać. Otwórzmy się na ten głos w naszej prostej, osobistej modlitwie, którą być może po prostu zaniedbaliśmy.